Blauw-rood
In de jaren vijftig van de vorige eeuw werd 3D-cinema geïntroduceerd, eerst voor goedkope griezelfilms, maar even later ook voor serieuzere producties zoals Alfred Hitchcock’s Dial M for Murder. Om de films te bekijken, heb je een blauw-rood brilletje nodig. Er worden twee aparte beelden over elkaar heen getoond: rood voor het rechteroog en cyaan voor het linkeroog. De blauwrode brilletjes filteren daar een stereobeeld uit. Dit systeem heeft nogal wat nadelen. De helderheid van het beeld gaat er op achteruit, maar veel erger is dat de kleuren grotendeels verdwijnen. Bovendien kun je de 3-D films of tv-programma’s niet bekijken zonder brilletje.
Polarisatie
Dankzij de computer is het mogelijk geavanceerdere stereoscopische systemen te ontwikkelen. Hier wordt al lang mee geëxperimenteerd, soms met vrij groot succes, zoals een Duits systeem uit 2000 waarover DiskIdee ooit schreef.
Deze 3-D systemen werken allemaal met gepolariseerd licht. Er worden twee beelden met verschillende polarisatie geprojecteerd. De toeschouwer draagt een polarisatiebril die de beelden filtert en een stereoscopisch effect produceert. Er bestaan verschillende projectiemethoden, die allemaal hun voor- en nadelen hebben. Zo moet de toeschouwer bij sommige systemen altijd recht naar het scherm blijven kijken. Bij andere systemen blijft het beeld ook goed als de toeschouwer zijn hoofd schuin houdt. Nadeel van dit laatste systeem is dat de kleuren minder helder zijn. Nadeel van alle systemen is dat het beeld sowieso vrij donker is en uiteraard ook dat iemand zonder speciale bril niet naar de film kan kijken.
