Op DiskIdee kun je op geregelde tijdstippen uitgebreide testverslagen lezen van nieuwe, opvallende digitale camera’s. Na de Canon 300D, de Sony DSC F-828 en de Pentax *ist D is het de beurt aan een digitale spiegelreflexcamera met zeer hoge resolutie van Kodak. Onze huisfotograaf Stef Vanschoubroek nam de Kodak DCS Pro SLR/n stevig onder handen. 
Tijdens de jaren negentig had Kodak de markt van de digitale spiegelreflexcamera’s bijna volledig in handen. Reeds in 1995 kon je bij Kodak aankloppen voor een 6 megapixeltoestel: de Kodak DCS 460. Het ontwerp was gebaseerd op de analoge Nikon F90. Een paar jaar later, toen de DCS 560 en de DCS 620 werden voorgesteld, waren er nauwelijks alternatieven voor deze camera’s te vinden. De toestellen waren natuurlijk trager en volumineuzer dan de nieuwste exemplaren van Canon of Nikon en de prijs was erg hoog. Je betaalde gemakkelijk 15.000 tot 25.000 euro voor zo een high-end toestel. De steen plonsde in de kikkerpoel in juni 1999. Nikon kondigde de legendarische D1 aan. Dit toestel had slechts een resolutie van 2.6 megapixel maar was aanzienlijk goedkoper en had de robuuste body van de Nikon F5. Het was de definitieve doorbraak van de professionele digitale fotografie. Kodak kon in de jaren na de lancering van de Nikon D1 eigenlijk alleen oudere toestellen afprijzen om de concurrentie van de andere grote camerafabrikanten het hoofd te bieden.
Kodak DCS Pro 14n
Toen het publiek eind 2002 op de bekende Photokina fotografiebeurs kon kennis maken met de Kodak DCS Pro 14n waren de verwachtingen erg hoog gespannen. De resolutie van het nieuwe toestel was bijzonder hoog: 14 megapixels! De norm voor spiegelreflexcamera’s op dat moment: 6 megapixel. De Kodak DCS Pro 14n meer dan verdubbelde het aantal pixels. Maar misschien nog belangrijker: de lichtgevoelige chip was full-size! De chip had de afmetingen van een klassiek kleinbeeldnegatief waardoor de verlengingsfactor van de brandpuntsafstand zoals we die kenden van de Nikon D1 of de Canon 1D niet meer optrad. Iedereen kon dus weer volop supergroothoekbeelden schieten. Kodak gebruikte voor dit toestel niet langer een CCD-chip maar een CMOS sensor. Deze lichtgevoelige chips zouden goedkoper geproduceerd kunnen worden en werden al langer toegepast in heel goedkope digitale toestelletjes. Canon gebruikte de sensors wel: de Canon D30 en D60 waren er bijvoorbeeld mee uitgerust.