Voor de zoveelste dag op rij brandt de zon ongenadig neer op de halfingegraven GI’s die post hebben gevat in één van de vele versterkte fox holes op de veiligheidsperimeter rond het Quang Tri basiskamp. De hete lucht zindert boven de met laag struikgewas doorspekte grasvlakte en speelt de vermoeide en door het zoute zweet geïrriteerde ogen hevig parten. In elke plotse beweging van het struikgewas, elke vluchtige schaduw, elke reflectie menen de tot ver over het uiterste gespannen zenuwen een vijand te herkennen. Charlie is everywhere! 
De arrogante nonchalance waarmee sergeant eerste klas Johnson tussen de observatieposten rondkuiert in een poging het moreel een beetje terug op te krikken, staat hierbij in sterk contrast. De veteranen in het kamp weten ondertussen wel dat Johnson deze dagelijkse show enkel opvoert om indruk te maken op de verse lading groentjes, net zo goed als ze weten dat deze vertoning zijn effect op de broekjes niet mist: na het verbrouwereerd doorslikken van het eerste gevoel van ongeloof, vermannen de meeste nieuwkomers zich min of meer waardoor hen, althans voor heel even, een enkele trip over de rand van de waanzin wordt bespaard. "Een mooie dag voor een familie-uitstap." grinnikt Johnson naar een schichtige soldaat met een ongezonde interesse voor de bodem van zijn schuttersput en hij kijkt haast verantwaardigd op naar de twee Phantoms die op enkele tientallen meters hoogte met hun oorverdovend geraas de stilte van het luchtruim boven het kamp durven verstoren.
Een halve mijl verder, dieper het struikgewas en het aangrenzende oerwoud in, maken zich plots twee blinkende cilinders los vanonder de vleugels van de voorste Phantom, twijfelend eerst, als in een poging de jet in zijn kielzog te volgen, daarna steeds sneller afbuigend naar de grond toe om ten slotte bij het eerste contact de omgeving meedogenloos om te toveren in een hels inferno, een ongelofelijke streep van ziedend licht en vuur, alles op zijn weg verterend. Op zowat hetzelfde moment dat de napalmbommen de grond verzengen, klinkt vanuit het nabije struikgewas een korte, droge knal. Een ogenblik ligt er een blik van ongeloof in de ogen van Johnson, daarna van berusting als hij met een diepe zucht door de knieen gaat en tegen de stoffige vlakte slaat, zijn achterhoofd voor de helft weggeslagen door een kogel uit het geweer van een Vietnamese sluipschutter. Terzelfdertijd komt zowat de helft van de struiken in de grasvlakte tot leven en begint onverzettelijk richting kamp te rennen. De schichtige soldaat uit de schuttersput hoort nog net de radioman in zijn zender brullen "Position under attack. Fall back, fall back…", daarna wordt het hem zwart voor de ogen, niet langer bewust van de scherpe pijn in zijn borst, waar het lemmet van een VC bajonet zich tussen twee straaltjes felrood bloed in zijn long boort.
toch één van de betere oorlog simulators, da\’s natuurlijk voor de gamers die van deze spelen houd.
goed
Reacties zijn gesloten.